Ik herinner me het nog zo goed: de omslag.
Dat de zorg ineens een markt werd.
Dat we zorg moesten gaan verkopen en zorg moesten kopen.
Dan wisten we ten minste wat het (in geld) waard was. Zoiets.
Al mijn vezels kwamen in verzet.
Niet dat ik daar woorden voor kon vinden, maar het voelde niet goed…
Ineens kwamen er andere begrippen in de zorg.
We moesten het hebben over “onze producten.
Want er waren toch consumenten, kopers?
Dat die vrijwel niets te kiezen hadden, werd buiten beschouwing gelaten.
Nee, als kwetsbar mens, die afhankelijk was van zorg , moest je sterker worden door producten van zorg in te kunnen kopen.
Ik hoopte dat ik er ver bij weg mocht blijven.
Totdat ook ik, geestelijk verzorger/predikant, moest noteren wat mijn producten waren.
Er moest een productenboek komen.
Ik dacht dat ik door de grond zakte..
Totdat ik een knop omzette: jullie willen dat, dan kun je het krijgen ook.
En ging ik heel serieus mijn producten beschrijven.
En zo kwam er een lijst: het leven vieren, stilte laten spreken, hoop delen, vertrouwen schenken, verdriet mee-dragen, onmacht delen, een geloofsmaatje zijn, verwondering samen beleven, roepen om rechtvaardigheid, gemeenschap vormen, feesten, herdenken….
Met dat ik ze opschreef, dacht ik: zie je wel, het zijn geen producten.
Het zijn zaken die je elkaar schenkt en van elkaar ontvangt.
Ineens wist ik wat er niet goed voelde.
Die koop je niet.
Ik heb ze serieus ingeleverd, maar ze werden niet opgenomen in het productenboek.
Want, nee, dat verkoopt niet.
Maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat het belangrijkste in de zorg niet de verkoopbare producten zijn. Wel alles wat je elkaar geeft en alles wat je ontvangen mag, in die zorg en met die zorg…van mensen aan elkaar.
