Blog van Roelie Reiling voor november 2022
Meedoen. Meetellen. Gezien worden. Soms leidt een klein gebaar tot een groot resultaat. Roelie Reiling, predikant-geestelijk verzorger, vertelt over een kerkdienst die door een kleine verandering veel inclusiever werd.
Geen meezingers
In een kerk in een dorp zitten elke zondag vier á vijf bewoners van een gezinsvervangend thuis. Ze zijn opgehaald door vrijwilligers en nemen naast elkaar plaats in een kerkbank, ergens in het midden van de kerkruimte. Ze zitten stil en eerbiedig. Knikken en groeten soms de mensen voor en achter hen. Al jaren gaat het op dezelfde manier; ze doen mee met de rituelen van gebed en muziek en genieten er rustig van. Het is moeilijk na te gaan wat ze van de woorden begrijpen. Wel is het duidelijk dat ze weinig meezingen. De liederen zijn meestal geen gemakkelijke meezingers.
Vraag
Tot een maand geleden. Ik mocht voor Sien een webinar geven over geloofs(op)voeding. En daar waren ze: twee zussen van een van de genoemde bewoners. Ze hadden een vraag: kon de geloofsgemeenschap nou niet iets extra’s doen? Niet veel, maar toch net iets meer? Ik deed de suggestie om de voorgangster te vragen om elke zondag samen één lied te zingen, een lied dat de bewoners goed kennen. Verder niets. Alleen dat ene lied.
En zo gebeurde het. De zussen stelden die ene vraag en de voorgangster pikte het op. Sinds die keer zingen ze in deze dorpskerk altijd een lied van de bewoners.
Uit volle borst
Wat is het verschil? Klein en groots. De bewoners stralen. Ze zingen uit volle borst en laten iedereen het gevoel beleven dat we bij elkaar horen, hoe verschillend we ook zijn.
Of zoals het lied het verwoordt : ‘geef mij je hand, geef mij je hand, geef mij ze allebei, geef mij ze allebei en vertel me even dat je niet kunt leven zonder mij, zonder mij.’
Met hun hele hart en ziel ervaren de bewoners nu dat ze nog meer meedoen en meetellen en dat je niet kunt leven zonder elkaar! Ook niet in een kerk, een gewone dorpskerk.
Roelie Reiling
predikant-geestelijk verzorger (met pensioen)
